اثربخشی آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی بر اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف‌های شناختی دانشجویان

مقدمه: متخصصان بهداشت روانی تأثیر طرحواره درمانی را بر طیف گسترده‌ای از اختلالات بررسی کرده‌اند. شناخت عوامل مؤثر بر سلامت روان‌شناختی و جسمانی افراد به خصوص دانشجویان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی بر اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف‌های شناختی دانشجویان است. روش‌ها: این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و جامعه پژوهش شامل کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب بود. از این میان 30 نفر به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. سپس مداخله آزمایشی به صورت آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی انجام شد. ابزارهای گردآوری اطلاعات عبارت بودند از: مقیاس اختلال اضطراب فراگیر، پرسشنامه عدم تحمل بلاتکلیفی و مقیاس تحریف‌های شناختی بین فردی. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و تی تست استفاده شد. نتا‌یج: یافته‌های پژوهش نشان داد که بین میانگین اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و مؤلفه‌‌های آن (تلویحات خود ارجاعی و غیرمنصفانه و تباه‌کنندگی) و تحریف‌های شناختی و مؤلفه‌های آن (طرد در روابط بین فردی، انتظارات غیرواقع‌ بینانه و سوء ادراک در روابط بین فردی) در گروه مداخله و کنترل، در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت (01/0>P). بحث و نتیجه‌گیری: آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی می‌تواند، اضطراب فراگیر، عدم تحمل بلاتکلیفی و تحریف‌‌های شناختی دانشجویان را بهبود بخشد.